واکاوی حوادث  به‌جای انتشار تصاویر

مجید رضائیان، پژوهشگر روزنامه‌نگاری

باید به مسئله انتشار فیلم‌ها و عکس‌های خشونت‌آمیز در رسانه‌های رسمی و غیررسمی از 3دریچه روان‌شناختی، جامعه‌شناختی و ارتباطی نگاه کرد و بعد به یک نتیجه‌گیری درست درباره آنچه امروز در رسانه‌های ایران می‌گذرد، پرداخت. 
از دیدگاه روان‌شناختی، روزنامه‌نگاران باید این مسئله را ریشه‌یابی کنند که چرا و چگونه چنین قتل‌هایی رخ می‌دهد یا به‌عبارت دیگر واقعیت را واکاوی و ریشه‌یابی کنند و در بستری مناسب به مخاطب آموزش دهند که از بعد فرهنگی و اجتماعی چگونه این نابهنجاری‌ها را داریم. در واقع روزنامه‌نگاران نباید به انتشار یک خبر بسنده کنند و باید حقایق و دلایل آن را برای مردم شرح دهند و آن را از طریق کارشناسان و متخصصان
آسیب‌شناسی کنند.
از بعد جامعه‌شناختی، روزنامه‌نگاران باید واکنش جامعه را نسبت به این حوادث بررسی کنند و یک تصویر درست و دقیق از رفتار جامعه را نمایش دهند که آیا برخوردها به اندازه کافی مطلوب است، یا نادرست و خطرناک بوده یا ناقص و ناکافی در میانه راه رها شده است.
از منظر ارتباطی هم روزنامه‌نگاران باید ببینند چرا افراد در فضای مجازی دنبال بازنشر این تصاویر خشن هستند. واکنش مخاطبان دیگر چیست؟ آیا از این موضوع رنجیده‌اند یا دیگر برایشان عادی شده است؟ سپس باید به جامعه آموزش داد که چقدر انتشار چنین تصاویری می‌تواند نسل بعدی را در معرض آسیب قرار دهد و به آنها آسیب بزند و چگونه ما باید بهداشت روان را در مورد آنها رعایت کنیم.
البته در بخش آموزش‌ها باید مدام دقت کرد که از نصیحت بپرهیزیم و پند و اندرز ندهیم چون قطعا مخاطب آزار می‌بیند. در واقع باید ماهرانه هم اصل ماجرا را در قالب گزارش بازگو کرد و هم در خلال  آن، آموزش‌های لازم را به مخاطب داد.
درباره مواجهه با بازنشر چنین فیلم‌ها و عکس‌هایی در شبکه‌های مجازی هم باید به زبان رسانه با مدیران آنها گفت‌وگو کرد. یعنی با تشکیل کمپین و جمع‌آوری امضا و هشتگ گفت که انتشار چنین فیلم‌هایی به‌کودکان و نوجوانان حاضر در این شبکه‌ها‌آسیب می‌زند و جامعه را هم دچار التهاب می‌کند؛ پس بنابراین به شیوه‌های قانونی با منتشر‌کنندگان برخورد کنند و جلوی فعالیت‌های مخاطره‌آمیز آنها را بگیرند.